Dağlarda tek tek ateşler yanıyordu.
Ve yıldızlar öyle ışıltılı, öyle ferahtılar ki
şayak kalpaklı adam
nasıl ve ne zaman geleceğini bilmeden
güzel, rahat günlere inanıyordu
ve gülen bıyıklarıyla duruyordu ki mavzerinin yanında,
birden bire beş adım sağında onu gördü.

Paşalar onun arkasındaydılar.
O, saati sordu.
Paşalar `üç' dediler.
Sarışın bir kurda benziyordu.
Ve mavi gözleri çakmak çakmaktı.
Yürüdü uçurumun kenarına kadar,
eğildi durdu.

Bıraksalar,
ince uzun bacakları üstünde yaylanarak,
ve karanlıkta akan bir yıldız gibi kayarak,
Kocatepe'den Afyon Ovası'na atlayacaktı.

Nazım Hikmet Ran

MAVİ GÖZLÜ DEV

O mavi gözlü bir devdi.
Minnacık bir kadın sevdi.
Kadının hayali minnacık bir evdi,
bahçesinde ebruli
hanımeli
açan bir ev.

Bir dev gibi seviyordu dev.
Ve elleri öyle büyük işler için
hazırlanmıştı ki devin,
yapamazdı yapısını,
çalamazdı kapısını
bahçesinde ebruli
hanımeli
açan evin.

O mavi gözlü bir devdi.
Minnacık bir kadın sevdi.
Mini minnacıktı kadın.
Rahata acıktı kadın
yoruldu devin büyük yolunda.
Ve elveda! deyip mavi gözlü deve,
girdi zengin bir cücenin kolunda
bahçesinde ebruli
hanımeli
açan eve.

Şimdi anlıyor ki mavi gözlü dev,
dev gibi sevgilere mezar bile olamaz:
bahçesinde ebruli
hanımeli
açan ev..

Nazım HİKMET

FİLMAJANDA-------Up - Yukarı Bak (2009)

Hayatı boyunca yaşamak istediği macera hayalini gerçekleştirmek için evine binlerce balon bağlayıp Güney Amerika'nın vahşi doğasına doğru yolculuğa çıkan 78 yaşındaki baloncu Carl Fredricksen'ın hikayesinin anlatıldığı yeni bir komedi.
Ancak Carl, yolculuğa başladıktan sonra en büyük kabusunu da yanında götürmekte olduğunu fark eder: fazlasıyla iyimser, doğa kaşifi 8 yaşındaki Russel'ı.

Sinema salonlarında daha fazla 3 boyutlu film gösterilmesi için Hollywood’un son dönemdeki çabasına katkıda bulunmak amaçlı, bu yıl Cannes Film Festivali’nin açılış filmi olan Up/Yukarı Bak'ın Türkçe seslendirmesinde Erol Günaydın baş karaktere sesini vermiştir.

Yukarı Bak, 2009 ABD yapımı 3D animasyon filmidir. Özgün adı Up olan film Pixar Animation Studios tarafından yapılmış ve Walt Disney Pictures tarafından dağıtılmıştır. Komedi-dram-macera-romantizm animasyon türünden olan filmin Kuzey Amerika galası 29 Mayıs 2009 tarihinde yapılmıştır.

Filmdeki Carl Fredricksen karakterini özgün İngilizce versiyonunda Edward Asner, seslendirmiştir.

Film Hakkında Eğlenceli Bilgileri şu adreste bulabilirsiniz:

http://www.gencsinema.com/makale/1-8272/yukari-bak-up-filmi-hakkinda-eglenceli-bilgiler

Savaş ve Ressam - Sunay Akın

İstanbul'un öyküsü en garip olan hayvan heykeli Kadıköy'dedir. Bu heykelde kızgın bir boğa göze çarpar. Zavallı hayvanı böylesine öfkelendiren ne olabilir; yağmurlu havalarda yanından geçen ve bir matadorun elindeki pelerine benzettiği kırmızı renkli şemsiyeler mi, yoksa "Bu boğa heykelinin burada ne işi var?" diye düşünmeyen insanlar mı?.. Eğer şemsiyelere kızıyorsa, şikayetini II. Mahmut'a iletmelidir. Çünkü, kırmızı şemsiye kullanmak yalnızca padişaha özgüyken, II. Mahmut bu yasağı kaldırır.

Alman kralı II. Wilheim'in İstanbul'u ziyareti sırasında II. Abdülhamit'e armağan olarak getirilen boğa heykeli Yıldız Sarayı'nın bahçesine konulur ilk önce. O yıllarda hayvan heykelleri bahçelerin, parkların süsü olarak tasarlanmaktadır. Boğa heykeli zaman içinde yer değiştirerek, Cemal Reşit Rey konser salonunun önüne taşınır. Oradan da, Asya yakasına getirilir ve eski Kadıköy iskelesinin karşısına konulur. O bu yolculuğunu yaparken, İstanbul giderek kalabalıklaşmakta, yeşil alanlar yok edilmektedir. Tüm bu olup bitenlerin, İstanbul'un nasıl da bir beton tarlasına dönüştüğünün farkındadır boğa heykeli. Sonunda Altıyol'daki, birkaç çiçeğin ekildiği ve bir tutam otun yeşerdiği çemberin içine hapsedilir. Öfkeli duruşuyla da, duyarlı insanların kenti kirleten politikacalara karşı olan tavırlarını ifade etmektedir. 
Boğa heykeli Almanların eline, Fransızlarla yaptıkları bir savaş sonrasında ganimet olarak geçmiştir. Biz de, Dolmabahçe Sarayı'nın bahçesindeki, kuğu heykellerinin süslediği havuzun yanından geçerek, Sadrazam Odası'nın duvarına asılı bir savaş tablosunun karşısında duralım. İtalyan ressam Zonaro'nun imzasını taşıyan bu resimde, hücuma geçen Türk askerlerinin önünde vurulmuş Yunan askerlerinin olduğunu görürüz. Komşu ülkeyi tedirgin etmemek ve Barış amacıyla, ölü Yunan askerlerinin üstü Cumhuriyet'in ilanından sonra boyayla kapatılır. 1961 yılına gelindiğinde, Amerika Emperyalizmi elinde birer kukla olan Türkiye ve Yunanistan arasında Kıbrıs adası sorun olmaya başlar. Kore savaşına katılan Türkiye, Cumhuriyeti kuran düşüncenin Barışçı politikasının çok uzağındadır. Zonaro'nun tablosundaki boya kaldırılır ve ölü Yunan askerleri gözler önüne serilir. 1923 devrimini gerçekleştirenlerin bir tabloda bile görmeye tahammül edemedikleri savaş sahneleri, 1974 yılında ne yazık ki Kıbrıs'da gerçek olacaktır!
Fotoğraf makinesi kullanımının yaygın olmadığı yıllarda, savaş ressamları gezinirdi cephelerde. Bu insanların görevi, savaş sırasında gördüklerini resmetmek ve muhabiri olarak görevlendirildiği gazeteye ulaştırmaktı. 27 Nisan 1877'de Rusya'nın Osmanlı'ya savaş ilan etmesiyle "93 Harbi" denilen, tarihimizdeki en büyük seferberlik süreçlerinden biri başlar. İşte bu savaşı izlemek üzere İtalya'dan gelen bir gazete ressamını koruma görevi Hasan Rıza'ya verilir. On dokuz yaşındaki Hasan Rıza askeri okul öğrencisidir. O da, birçok arkadaşı gibi okuldan ayrılıp, gönüllü olarak gelmiştir cepheye. Ressam, etrafında patlayan bombalara, dikenli tellere ve çamur tarlalarına aldırmadan resimler çizerken, Hasan Rıza da, yanından ayrılmamaktadır. 
İtalyan ressam bir gün küçük dilini yutar şaşkınlıktan; koruması olarak yanında gezinen genç adamın uzattığı kağıtta kurşunkalemle çizilmiş bir portresi vardır. Böylelikle bir dostluk başlar, okul yıllarında da resime karşı ilgili olan Hasan Rıza ile İtalyan ressam arasında. Bir ressamla savaş alanında tanışan Hasan Rıza, onun gösterdiği yoldan yürümek üzere İtalya'ya gider. Roma, Floransa ve Napoli gibi kentlerde birçok atölye ve müzede çalışan Hasan Rıza, bir süre Mısır'da kaldıktan sonra geri döner. Ülkeden ayrılışı üzerinden tam on iki yıl geçmiştir!

Edirne'ye yerleşen Hasan Rıza, Karaağaç'daki atölyesinde çalışmaya başlar. Aynı zamanda Edirne Sanat Okulu'nda ve Edirne Hastahanesi'nde müdürlük yapmaktadır. Bulgar ordusu, 26 Mart 1913 günü, Edirne'ye saldırdığında, Hasan Rıza resimlerini savaştan kurtarmanın derdine düşer. O sırada, hastanede tedavi görmekte olan asker ressamlarımızdan Sami Yetik şöyle anlatır Hasan Rıza'yı: "Sükutun ilk gecesi müdürü bulunduğu hastaneden ayrılmamasını dostları ısrarla söyledikleri halde Hasan Rıza bu teklifi bir türlü kabul etmemiş, Karaağaç'taki atölyesine gitmişti. Belki gayri şuuri bir hareket farzedilen bu gidişi, bence eserlerini kurtarma kaygusundan ileri gelen bir ruh isyanından başka bir şey değildir. Senelerden beri göz nuru dökerek plüm taramasiyle yaptığı tarihi resimlerin düşman çizmeleri altında ezildiğini, çiğnendiğini düşünmek onu ferevan ettirmiş, kimseyi dinlememiş, ölümü düşünmemiştir."
Meriç Nehri'nin batı kıyısında bulunan Karaağaç'a doğru koşan, savaş alanında tanıdığı bir ressam sayesinde resim sanatına yönelen Hasan Rıza'nın bir tek amacı vardır; savaştan resimlerini kurtarmak!..
Atölyesinin yağmalanmasına engel olamayan Hasan Rıza, tren istasyonu yakınlarında bulunan bir değirmenin arkasındaki tarlaya götürülür. Bir Ermeni kadının tanıklığına göre ressam, tüfeklerine süngü takmış beş askerin arasında yere yıkılır…

Edirne'ye yolunuz düşerse bir gün, Karaağaç'a gidin mutlaka. Bilin ki, Yunanistan'dan savaş tazminatı olarak alınan bu topraklar, Meriç Nehri'nin batı kıyısından Türkiye'ye pasaportsuz olarak bakacağınız tek yerdir. Nehrin karşı kıyısına geçtiğiniz köprünün yakınında bulunan Şehitlik'te, üstünde bir ressam paletinin resmi bulunan mezar taşında şunlar yazılıdır: "Hasan Rıza Bey - 28.3.1913, Cuma, evini yağmaya giren Bulgar askerleri tarafından öldürülür."
Bu mezar taşı, ressamı hiç anlamadığımızın kanıtıdır. O taşı oraya koyanlar için amaç, "yağmaya giren Bulgar askerleri"ni unutturmamaktır. Sanata değer vermeyen bu ilkel bakış sayesinde ressamı anımsayan kimse kalmamış, unutulan Hasan Rıza olmuştur. Oysa Hasan Rıza'nın mezar taşına "Resimlerini savaştan kurtarmak isterken öldürüldü" diye yazılmalıdır. 
Kimi güçlerin bizi barbar, soykırımcı, sanata değer vermeyen bir toplum olarak göstermeye çalıştığı Avrupa sınırımızda (ne yazık ki, aramızda bu anlayışa çanak tutanlar az değildir!), resimlerini savaştan kurtarmak isterken can veren bir ressamımızın mezarı vardır. Bu konum Barış adına değerlendirilir ve tüm dünyaya dostluk mesajlarının gönderileceği sanat etkinlikleri düzenlenirse, Hasan Rıza'nın çabası amacına ulaşacak, savaşın yıkımından insanları, kentleri, sanat eserlerini kurtarma şansı doğacaktır. Sınırında, resimlerini savaştan kurtarmak isterken ölen bir ressamın mezarı olan kaç ülke vardır?
Hasan Rıza resimleri en çok tanınan ressamdır aslında! Resim tarihimizde önemli bir yer tutan asker kökenli ressamlarımız gibi tuvaline savaş sahnelerini taşımıştır genellikle. Askeri Müze'de sergilenen "Yanıkkale Muharebesi", "Belgrad Meydan Muharebesi" gibi resimlerinin yanında, en çok tanınan tablosu "Fatih Sultan Mehmet'in Topkapı'dan İstanbul'a Girişi"dir. Ders kitaplarına giren bu resimde Fatih Sultan Mehmet beyaz bir at üstünde görülür. Atın ayağa kalkan sol ayağının hemen yanındaki eli tüfekli yeniçeri askeri ise Hasan Rıza'dan başkası değildir. 
Cephede portresini yaptığı ressamın ilgisiyle resim sanatına yönelen Hasan Rıza, kendisini Fetih sonrasında Fatih Sultan Mehmet'in "mutlu askerleri" arasına çizerken, savaş alanında öldürüleceğini biliyor muydu acaba!?

(Sunay Akın'ın İSTANBUL'DA BİR ZÜRAFA adlı kitabından alıntıdır.)