HAYAT NEYE DEĞMEZ !!!!!

Hayat çetele tutmak değildir.

Seni kaç kişinin aradığı, kiminle çıktığın, kiminle evli olduğun demek de değildir.
Kimi öptüğün, hangi sporu yaptığın veya kimlerin seni sevdiği de değildir.
Hayat ayakkabıların, saçın, derinin rengi, nerede yaşadığın

veya hangi okula gittiğin de değildir.
Aslında hayat, notlar, para, giysiler, girmeyi başardığın ya da başaramadığın okullar da, çalıştığın işler de değildir.
Hayat çok arkadaş sahibi olmak ya da yalnız olmak,

kabul görmek ya da görmemek de değildir.
Hayat bunlar degildir.

Hayat;

kimi sevdiğin ve kimi incittiğindir.
Kendin için neler hissettiğindir.
Güven, mutluluk ve şefkattir.
Arkadaşlarına destek olmak ve nefretin yerine sevgiyi koymaktır.
Hayat;

kıskançlığı yenmek, önemsemeyi öğrenmek ve güven geliştirmektir.

Neler söylediğin ve ne demek istediğindir,

söylediklerinin arkasında durmandır.

İnsanların sahip olduklarını değil, kendilerini, olduğu gibi görmektir.
Her şeyden önemlisi; hayatını,

başkalarının hayatını olumlu yönde etkilemek için kullanmayı seçmektir.

İşte hayat,

bu seçimlerden ibarettir.

Şerefle bitirilmesi gereken en asil görev, hayattır.

Bir lokma ekmek için şerefini çiğnetmeye,

bir anlık eğlence için servetini tüketmeye,

bir zamanlık mevkii için el ayak öpmeye, insanları ezip geçmeye,

günlük menfaatlar için onurunu terk etmeye,

bir kısım insanlara kızıp tüm insanlara düşman olmaya

değmez bu hayat...

(E-postalardan...  Anonim)

Anadolu İmecesi

İlk buyruğum şu olacak:

«Durgun yaşayışından halk

Uyanmalı, birden bire kalkmalı

Bir köprüdür bu savaş:

Ölümle hayat arasında

Geçemezsek yok bilin

Evlerinizi, köylerinizi, çarşılarınızı Mutluluk, nisan ekimi, alışveriş

Sevişmek buğday yatağı gecelerde

Yok çalışmak ekeneklerde insanca,

Ve bilin ulusça adınız yok.»

İlk buyruğum şu olacak:

«Neyiniz varsa ortaya koymak

Ben ilkönce canımı koyuyorum

Yaşamaya borcum

Ve üflüyorum vatandaşlık alevini

Zor yanan ilkönce

Yüzyıllar söndürmüşse

El birliğiyle yakılacak.

Ve başlayan vatandaş savaşıdır

Dağı delip düze çıkaracağım sizi

Verirseniz, mallarınızdan, canlarınızdan

Kurtarıp yurt sevgi !...»

Veriyoruz Paşam, ben Nevşehir köylerinden

Gelme bir çarığım, giysin beni piyade

O giydikçe ısınır toprak, ayaklarım üşümez

Al benim son çarığımı.         .

Ben Mucur'lu bir çorabım beni kızlar ördü

Dut ağaçları altında, kırmızı dut yiyerek

Kırmızıdır nakışı!

Arasına. bahçelerden bir gül koydum

Giysin beni topçu neferi

Kış gelende ayakları donmasın

Güllerine kuytu bahçelerimizin

Aman paşam bir şey olmasın

Çıkardın gömleğimi veriyorum

Kılıç çalsın giyende süvariler

Yaz sıcağında ağustos güneşinin ellerinden

Terlerini alsın.

Biz küçük dükkancıları kasabaların

Tezgahlarımızda yünlü, tiftik, pamuklu

Patiskalar gıcır gıcır ak

Hepsi buyruğunda olacak.

Aksaray'dan ben semerci İbrahim Kolanlar ve yem torbaları

Bir de ışı! ışıl nallar benden

Ben yaşlıyım... artık ata binemem:

Donatarak şahbaz atı

Ben olayım önde giden

Yirmi bir yaş mızrağında

Süvari alayının.

Biz Niğde ovasının. buğdayları

Biz, esintili arpa tarlası Sungurlu' da

Biz, Havza değirmenlerinin unu

Biz, Çankırı'nın bulguru

Biz nohut, biz mercimek

Bekliyoruz kara\'anaya girecek

Yaralı ellerinde bir tahta kaşık

Siperlerde askerler yiyecek.

Şekerimiz bir topak, veriyoruz

Yemeyiveririz.

Tuzumuz bir tutam, veriyoruz,

Tuz ekmeyiz, aşımıza.

Bir avuç pirincimiz, veriyoruz

Saklamış  düğüne

Davarların sütüne,

Yaylayı katan yağ

Çorbalarımızda az,

Veriyoruz, veriyoruz:

Asker çorbasız olmaz

Zor  bulduk gazımız az

Geceleri o dağlık tepelik haritalara

Lambasız bakılmaz.

Veriyoruz gaz yağını.

Ve yoksul gecelerin mumlarını

Dikiyoruz istasyonları

Askerler geçip gidecek trenlerde

Demiryolları ışıksız olmaz.

Tüfekler, filintalar, mavzerler

Baba yadigarı tabanca

İşte hepsi ortada

Üst üste atıyoruz

Bir mermidir bu toprak kavgasında

Boşaltmayı düşünürdük

Namlusundan çekip aldık

Veriyoruz ordumuza.

Biz Amasya çarşısının demircileri

Biz Kastamonu’lu  yaşlı hızarcılar

Dökümcüler sanatı babadan öğrenmiş

Biz çeliği düzleyenler, tesviyeci

Kılıçlara su verenler Tanrı aşkına

Gülle döken toplara dağ başlarında

Biz dikenler tüfeklerin kayışını

Bizler Geyveli üç kardeş, saraçlar

Bizler Bursalı arabacı esnafı,

Tekerleri mavi otla boyayanlar

Koşu tuttu mu arabalar Orhan Gazi yollarında

Kız seyrine dalar gibi keyfedenler.

Biz ustalar, biz kalfalar, biz çıraklar

Hepimiz hazırız paşam selam olsun

Erzurum çarşısı, Kayseri çarşısı, Maraş çarşısı

Çekiç seslerinden inler karşısı

Başlar demiri, köseleyi eğitmeye ellerimiz

Biz biliriz yaşamanın kadrini insanca

Var olmayı vatanca dokumayı biliriz:

Namuslu ellerimizle…

Ceyhun Atuf KANSU

Mutluluk Reçetesi

KESİP SAKLAYIN: İşte mutluluk reçetesi

·         Doyum sağlayacak kadar bir amaç,

·         Geçinebilecek kadar bir iş,

·         Temel ihtiyaçlara yetecek kadar zenginlik,

·         İş ve eğlenceyi dengeleyecek kadar sağlıklı bir akıl,

·         Birçok insanı beğenecek, bunlardan birazını da sevecek kadar şefkat,

·         Kendini sevecek kadar özsaygı,

·         Muhtaç olanlara verecek kadar iyilik duygusu,

·         Zorluklarla yüz yüze gelecek kadar cesaret,

·         Sorunları çözecek kadar yaratıcılık,

·         Her an gülecek kadar mizah duygusu,

·         İyi bir yarını bekleyecek kadar umut,

·         Hayatı bütün değerleriyle yaşayacak kadar bir sağlık,

·         Sahip oldukların için şükran duygusu.

UNUTMAYIN: Ruhunuzu onarın

HIDIRELLEZ

Hıdırellez sözü, insanlara iyilik yapmakla görevli, kutsal varlıklar olduğuna inanılan, Hızır ve İlyas adlarında iki arkadaşla ilgilidir.

Hızır-İlyas söylemi, halk arasında uzun yıllardır süren kullanımın sonucu yıpranmış ve “Hıdırellez” şeklini almıştır.

Yöresel söylentiye göre: Hızır da İlyas da insanları ve doğayı çok seven, iyilik yapmaktan paylaşmaktan ve paylaştırmaktan hoşlanan, yardımsever iki arkadaştır.

İlyas'ın herşeyi merak edip sormak gibi bir alışkanlığı vardır. Hızır ne zaman birşey yapsa İlyas hemen: “Neden yaptın, niye yaptın?” türünden sorularla bunaltırmış onu. Hızır önceleri umursamamak istemişse de sonraları dayanamaz olmuş İlyas'ın bu meraklı ve sürekli sorularına.

Bir gün “Bu böyle olmayacak,ya sen bana sorular sormaktan vazgeçeceksin ya da ayrı ayrı çalışacağız” demiş Hızır. Aralarında böyle bir sorunun çıkmasına üzülen İlyas, bir daha sorularıyla onu rahatsız etmeyeceğini söyleyip özür dilemiş. Ancak, huy bu ya, bir süre sonra sözünü unutup sormuş yine” Bunu neden böyle yaptın?” diye. Hızır'ın tepkisi üzerine de yine söz vermek zorunda kalmış. Kalmış kalmasına ama birkaç gün ancak dayanabilmiş ve yine unutup sorular sormaya başlayınca ayrılmaya, yalnızca yılda bir gün, buluşmaya karar vermişler. Bu birbirini çok seven iki arkadaş.

İşte “Hıdırellez” adı altında, her yıl Mayıs ayının altısında, yurdumuzun hemen her yöresinde, türlü etkinliklerle kutlanan günün söylentili öyküsü.

* * *

Merzifon ve yöresinde Hıdırellez ile ilgili geleneksel kutlamalar sırasında şunlar yapılır:

-Hıdırellez'in her yıl 5 Mayıs günü ikindiden sonra başladığına inanılır.
-5 Mayıs günü ikindiden sonra, genellikle kadınlar, Kümbet Hatun Türbesi'ni ziyarete giderler. Türlü dileklerde bulunup,mumlar yakıp,dua ederler.Dileklerini,türbe çevresindeki küçük taşlarla ya da önceden hazırladıkları modelize şekilleri herhangi bir yere bırakarak yaparlar.
-5 Mayıs günü akşamı, gül dallarına paralar asılır.(Eskiden kese içine para dikilip gül dibine gömülürmüş.) ya da açık cüzdan bırakılır. Böylelikle bolluk ve berekete ulaşmak,varlıklı kişiler olmak düşlenir. Asılan paralar ya da cüzdanlar 6 Mayıs sabah erkenden geri toplanır.
-Evdeki her kişi için yedi fasulye ya da yedi nohut ekilir, gelebilecek kötülüklerin bunlara gelmesi dilenir.
-5 Mayıs akşamı evlenme çağına gelmiş kızlara bulaşık yıkattırılmaz.
-5 Mayıs günü (Nişanlılar arsında) oğlan evi, kız evine Hıdırellez Kurbanı, olarak süslenmiş bir koç gönderir.Bu kurban ertesi gün kesilerek birlikte yenir.Yemeğe çağırılanlar,çarşaf,havlu yemeni ve gönüllerinden kopan armağanlar getirirler.Getirilen armağanlar ipler üzerinde sergilenir.
-Hıdırellez günü,erkenden kalkılıp kapılar açılır.Genç kızlar için hazırlanan sandıklar açılır. Açılır ki eve bereket dolsun, genç kızımız da iyi bir evlilik yapsın.
-Hıdırellez günü,bazıları sabah gün doğarken kırlara,bağlara,bahçelere çıkıp buralarda Hızır'ın ayak izlerine basarak bolluğa ulaşmayı düşler.
-Hıdırellez günü,doğa ve insan sevgisi çok önemlidir;çünkü Hızır ve İlyas,insanları,doğayı, iyiliği ve cömertliği seven, bereketin simgesi olan, kutsallıklarına inanılan dinsel varlıklardır.
-Hıdırellez günü, hiçbir yeşil dalından koparılmaz.
-Hamur işleri,dolmalar,türlü yiyecekler hazırlanarak “NAZIR” adı verilen yerde, Merzifon-Samsun karayolunun yol kenarında, yiyip-içip eğlenilir. (Önceleri Hıdırellez kutlamaları, evlerde, herkesin kendi bağ ya da bahçesinde, daha kalabalık gruplar olarak da Karamustafapaşa Köy'ü yakınlarındaki “Pehlivan” denilen yerde yapılırdı.)
-Merzifon'da sobalar, Hıdırellez'le birlikte kaldırılır.
-6 Mayıs günü ikindi zamanı Hıdırellezin bittiğine inanılır.Ancak eğlenceler hava kararıncaya değin sürer.
-“Hızır uğrasın”  dileği bolluk gelmesi anlamında kullanılır.

* * *

BÜYÜK LAROUSSE GÖRE HIDIRELLEZ

HIDIRRELLEZ-a-(Hızır ve İlyas'ın adlarından) Folk. Hızır ve İlyas Peygamberlerin her yıl buluştuklarına,doğanın yeniden canlandığına inanılan ve halk takviminde yazın başlangıcı sayılan gün (6 Mayıs) Bu günde yapılan şenlik ve törenler.

ANSIKL. Söylentiye göre, Hızır ve ilyas Peygamberler, ölümsüzlük suyundan (Ab-ı Hayat) içmiş iki kardeş ya da dosttur. Her yılın 5 Mayıs'ın? 6 Mayıs'a bağlayan gecesi buluşup doğaya can vermek üzere sözleşmişlerdir. Hızır ak sakallı kırmızı papuçludur. Üzerinde çiçeklerden yapılmış bir cüpbesi vardır.Baharın müjdecisi sayılan Hızır,bitkilere can verir,darda kalanların yardımına koşar.Ayaklarının bastığı yere baharın bereketi yerleşir.
İlyas ise uzun boylu ve nur yüzlüdür.Elinde uzun bir değnek taşır,keçi derisinden yapılmış uzun bir gömlek giyer.O da suların,bir başka inanışa göre de hayvanların koruyucusudur.Gezindiği yerlerde hayvanların bereketi artar,sayıları çoğalır.

Anadolu'nun birçok yöresinde Hıdırellez gecesi dilenen dileklerin gerçekleşeceğine,hastaların iyileşeceğine,uğursuzlukların sona ereceğine,sorunlara çözüm bulunacağına,kısmetlerin açılacağına ve bereketin artacağına ilişkin yaygın bir inanış vardır.Bu nedenle de 5 Mayıs'ı 6 Mayıs'a bağlayan gece kırmızı bir bez içine madeni paralar konarak gül dalına asılır.Böylece bereketinin artacağına para ertesi sabah erkenden yerinden alınıp cüzdana yerleştirilir ya da para kesesinin dibine dikilir.Ev sahibi olmak isteyenler, dört yol ağzına ya da bir gül dalının dibine, kibrit kutusu, hamur,çöp vb. şeylerle ev benzeri maketler yaparlar ve ertesi gün erkenden geri alırlar.
Evlenmek isteyen kızlar gelin maketi yapar ve gül dalına asarlarsa evlenecekleri kişiyi düşlerinde göreceklerine inanılır.Aynı amaçla tuzlu yiyecekler yiyip su içmeden yatmak gelenektendir.
Düşlerinde kendilerine altın tastan su verecek kişinin koca adayı olduğuna inanılır.
Evlenmekte gecikmiş olanlar o gece başlarının üzerinde kilit açtırırlar.

O yıl şansının açık olup olmadığını denemek için başvurulan uygulamar da vardır:
Anadolu'nun birçok yöresinde 5 Mayıs gecesi,kapının önüne süt dolu bir tas konulur,bu süt yoğurda dönüşürse evin bereketinin artacağına,evdekilerin şansının açılacağına inanılır.Yalnız,uğurun bozulmaması için kimsenin bu konuda birbirine soru sormaması gerekir.
Aynı amaçla, boyları eşit iki yeşil soğandan birine beyaz; diğerine siyah iplik bağlanır.Ertesi gün bakıldığında beyaz iplik bağlı olan daha çok büyümüşse o yılın uğurlu geçeceğine yok eğer siyah iplikli daha çok büyümüş ise yılın çileli geçeceğine inanılır.
Anadolu'nun hemen her yöresindeki yaygın bir uygulama da : 5 Mayıs akşamı su dolu bir çömlek içine genç kızların yüzük, küpe, toka vb. takılarını koyup gül dalının altına bırakmalarıdır.Ertesi gün anesinin ilki olan bir kız çocuğuna bu eşyalar tek tek aldırılır.Bu sırada maniler okunur okunan mani çömlekten takısı çıkan kızın kısmetidir.
Anadolu'nun bazı yörelerinde de Hıdırellez günü, kasım ayından mayıs ayına değin süren kış döneminin hesaplaşma günüdür.O gün hayvan sayımı yapılır, çobanın hesabı kesilir,yaz dönemi için yeniden anlaşmalar yapılır.
Anadolu'nun her yöresinde, Hıdırellez günü kırlara çıkıp çeşitli eğlenceler düzenlemek gelenektir.O gün kırlarda koşup oynayanların kışın güçlüklerinden kurtulacağına inanılır.Kırlardan toplanan kırk tür bitkiden kaynatılarak elde edilen suyun, tüm hastalıklara iyi geleceği inancı da yaygındır.