Atatürk'ün Sevdiği Hikaye

Ata­türk en sev­di­ği aşa­ğı­da­ki hi­ka­ye­yi an­la­tır, ara­da da baş­ka­sı­na an­lat­tı­rır, gü­ler­miş.
Ye­şi­lay­cı bir pro­fe­sör bir kon­fe­rans ve­ri­yor. Bir ara din­le­yi­ci­le­re sor­muş;
“Bir eşe­ğin önü­ne iki ko­va koy­sa­nız. Bi­ri su do­lu, bi­ri ra­kı. Han­gi­si­ni içer?”
Ce­va­bı ken­di ve­ri­yor: “Ta­bi­i su­yu.”
Ge­ne bi­tir­mi­yor so­ru­yor: “Ne­den?”
Ar­ka­dan bi­ri­si yük­sek ses­le ce­vap­lı­yor;
“E­şek­li­ğin­den.”
Ata­türk bu ce­va­ba ba­yı­lı­yor. Gü­lü­yor, gü­lü­yor..
Bir ak­şam Or­man Çift­li­ği­’n­de ya­nın­da er­ka­nı, açık ha­va­da otu­ru­yor­lar. Ra­kı­la­rı­nı yu­dum­lu­yor­lar. Bi­raz iler­de 15-16 yaş­la­rın­da bir çift­çi ço­cuk ça­lı­şı­yor. Ata­türk el edip, ça­ğı­rı­yor.
So­ru­yor:
“Söy­le ço­cuk; bir eşe­ğin önü­ne iki ko­va koy­san. Bi­ri ra­kı do­lu, bi­ri su. Han­gi­si­ni içer?”
Ço­cuk yut­ku­nu­yor; ba­kı­yor, Ga­zi Pa­şa Haz­ret­le­ri­nin ve ya­nın­da­ki­le­rin önün­de ra­kı ka­deh­le­ri. Dev­le­tin en bü­yük­le­ri…
Esas va­zi­ye­ti­ne ge­çi­yor;
“Ra­kı­yı ku­man­da­nım!”
Ata­türk kah­ka­ha­yı ba­sı­yor. Her­kes şaş­kın, on­la­ra dö­nü­yor;
“A­man bey­ler! Ne­den di­ye sor­ma­yı­n”